શાંત ઝરૂખે

શાંત ઝરૂખે વાટ નિરખતી
રૂપ ની રાણી જોઈ હતી (૨)
મે એક સહ્જાદી જોઈ હતી

એના હાથ ની મહેંદી હસતી તી
એની આંખ નું કાજળ હસતું તુ
એક નાનું સરખુું ઉપવન જાણે
મૌસમ જોઈ વિકસતું તું
એના સ્મિત માં સો સો ગીત હતા
એની ચૂપકિદી સંગીત હતી
એને પડસાયા ની હતી લગન
એને પગરવ સાથે પ્રિત હતી

એણે યાદ ના આસોપાલવ થી
એક સ્વપ્ન મહેલ શણગાર્યો તો
જરા નજર ને નીચી રાખી ને
એણે સમય ને રોકી રાખ્યો તો
એ મોજા જેમ ઉસળતી ને
પવન ની જેમ લહેરાતી તી
કોઈ હસીન સામે આવે તો
બહુ પ્યાર ભર્યું શરમાતી તી
એને ઔવન ની આશીસ હતી
એને સર્વે બળા ઓ દૂર હતી
એના પ્રેમ માં ભાગીદાર થવા
કૂદ કુદરત પણ આતૂર હતી

વર્ષો બાદ ફરી થી આજે એજ ઝરૂખો જોયો છે
ત્યા ગીત નથી સંગીત નથી
ત્યા પગરવ સાથે પ્રીત નથી
ત્યા સ્વપ્ના ઓના મહેલ નથી
ને ઉરમીઓ ના ખેલ નથી
બહુ સુનુ સુનુ લાગે છે બહુ વસમુ વસમુ લાગે છે
તે ન્હોતી મારી પ્રેમીકા તે ન્હોતી મારી દુલ્હન
મેતો એને માત્ર જરૂખે વાટ નિરખતી જોઈ હતી
કોણ હતી એ નામ હતું છું એ પણ હું ક્યા જાણું છું
તેમ છતા એ દિલ ને આજે વસમું વસમુ લાગે છે
બહું સુનુ સુનુ લાગે છે.